گزیده ای از رباعیات امام خمینی

 

دل خواب

چشم تو و خورشید جهانتاب كجا؟    یاد رخ دلــــــــدار و دل خواب كجا؟

با این تن خاكى، ملكوتى نشوى      اى دوست تراب و ربّ الاَرباب كجا؟

 

جمهورى اسلامى

جمهورى اسلامى ما جـــــاوید است          دشمن ز حیات خویشتن، نومید است

آن روز كه عالم ز ستمگر خالى است         ما را و همه ستمكشان را عید است

تشنه پاسخ

اى دوست، هر آنچه هست، نورِ رُخ تو است       فریاد رس ِ دل، نظرِ فرّخ تو است

طى شد شب هجر (قدر) و مطلع فجر نشد       یارا! دل مرده، تشنه پاسخ تو است

 

ما عرفناكَ

فاطى كه ز من نامه عرفانى خواست         از مورچه‏اى، تخت سلیمانى خواست

گــــویى نشنیده "ما عرفناك" از آنك          جبریل از او نفخه رحمــــانى خواست

 

عشق 

آن دل كه به یاد تو نباشد، دل نیست           قلبى كه به عشقت نتپد جز گِل نیست

آن كس كه ندارد به سر كوى تو، راه            از زندگى بى ثمرش حاصل نیست

پرچم 

این عید سعید، عید حزب اللّه است        دشمن زشكست خویشتن، آگاه است

چــــون پرچم جمهورى اسلامى ما          جــــــاویـــــد به اسمِ اعظمِ اللّه است

رها باید شد

از هستــــــــــــىِ خویشتن، رها باید شد        از دیو خودىّ خود، جدا باید شد

آن كس كه به شیطان درون سرگرم است       كى راهى راه انبیا خواهد شد؟

 

همراز

آن شب كه همه میكده ها باز شوند         یارانِ خــــرابات هـــــم آواز شوند

فــــــــارغ ز رقیب، در كنـــــارِ محبوب          طومار فراق بسته، همراز شوند

 

راحت دل

اى یاد تـــــــو، راحت دل درویشان      فــــریاد رسانِ مشكل درویشان

طور و شجر است و جلوه روى نگار    یاران! این است حاصل درویشان

اسیر

فخر است براى من، فقیرِ تو شدن      از خویش گسستن و اسیرِ تو شدن

طــــــــــوفان زده بلاى قهرت بودن       یكتـــا هدفِ كمـــــان و تیر تو شدن

 

مجنون شو 

اى مرغ چمن، از این قفس بیرون شو     فردوس، تو را مى طلبد، مفتون شو

طــــاووسى و از دیـــار یــــار آمده اى      یادآور روى دوست شو، مجنون شو

مجنون

یا رب، نظـــــرى ز پاكبازانم ده      لطفى كن و ره به‏دلنوازانم ده

از مدرسه و خانقهم، باز رهان     مجنون كن و خاطرِ پریشانم ده

 

فرزانه من

از دیده عاشقان، نهان كى بودى؟      فرزانه من، جدا ز جان كى بودى؟

طوفان غمت ریشه هستى بركند       یارا، تو بریده از روان كى بودى؟

 

بَردار حجاب  !

تا كوس "اَنَاالحق" بزنى، خودخواهى     در سرّ هویّتش تو ناآگاهى

بَـــــردار حجــاب خویشتن از سر راه       با بودن آن، هنوز اندر راهى

 

محفل دوست

در محفل دوست، نیست جز دود و دمى    در حلقه صوفیـــان، نه "لا"، نه "نعمى"

گر شادى و غم مــى‏طلبى، بیرون شو      اینجا نتوان یافت، نه شادى، نه غمى

 

 

نظرات شما عزیزان: